Ang Diyos ay kilala sa Islam sa pamamagitan ng Kanyang mga magagandang Pangalan at Katangian, ayon sa mga ipinasang Islamic na teksto, nang walang pagbaluktot o pagtanggi sa kanilang mga halatang kahulugan, pagpapakita sa mga ito, o pag-iisip tungkol sa mga ito sa mga humanong termino.
"At ang mga Pinakamagandang Pangalan ay sa Diyos, kaya tawagin Siya gamit ang mga ito..." (Quran 7:180)
Samakatuwid, hindi angkop na gamitin ang mga pangalang tulad ng Unang Sanhi, May-Akda, Substansya, Purong Ego, Absoluto, Purong Ideya, Lohikal na Konsepto, Hindi Kilala, Walang Malay, Ego, Ideya, o "Malaking Lalaki" bilang mga pangalan ng Diyos. Wala silang kagandahan at hindi ito ang paraan kung paano inilarawan ng Diyos ang Kanyang Sarili. Sa halip, ang mga Pangalan ng Diyos ay naglalarawan ng Kanyang maharlikang kagandahan at perpeksyon. Ang Diyos ay hindi nakakalimot, hindi natutulog, at hindi napapagod. Hindi Siya hindi makatarungan, at wala Siyang anak, ina, ama, kapatid, kasamahan, o tagapag-tanggol. Hindi Siya ipinanganak, at hindi nagkakaroon ng anak. Hindi Siya nangangailangan ng sinuman sapagkat Siya ay perpekto. Hindi Siya nagiging tao upang "maunawaan" ang ating pagdurusa. Ang Diyos ay ang Makapangyarihan (al-Qawee), ang Wala Nang Kapantay (al-'Ahad), ang Tumatanggap ng Pagsisisi (al-Tawwaab), ang Maawain (al-Raheem), ang Walang Hanggang Buhay (al-Hayy), ang Lahat ng Nag-aalaga (al-Qayyum), ang Lahat ng Nakakaalam (al-'Aleem), ang Lahat ng Nakakarinig (al-Samee'), ang Lahat ng Nakakakita (al-Baseer), ang Nagpapatawad (al-'Afuw), ang Taga-Tulong (al-Naseer), at ang Manggagamot ng mga Maysakit (al-Shaafee).
